Die ding staan so, Ek het verlore geraak in die oomblik, miskien was hy net te groot en werklikheid het my een helse klap van agter af gegee en gesê: “Kom By VROU!!”
Om op enige dieet, of dit nou ‘n foefie of reg eet of wat ook al jy dit noem, of doen, is dit soos ‘n “dwelm trip”. In die begin is jy vuur en vlam reg om die lewe aan te pak en vir almal te wys EK KAN OOK! ‘n Week of minder of meer later, hang af van mens tot mens, begin alles...... soos in alles lekker lyk. Even die blerrie brokolie wat jy nog nooit van gehou het nie, maar nou, in ‘n dubbel kaassous by jou ma se huis vir jou lê en gluur.......dit lyk HEERLIK...VOORTEFLIK.....AANLOKLIK!
Almal om jou probeer ‘n tipe van ‘n “intervention” om jou te laat voorkom om dit nie te doen nie want hulle weet mos jy kan dit doen en probeer jou op die sogenoemde ‘regte pad’ te hou. Al wat deur jou kop oor en oor en oor flits is: Net die een keer, dit kan mos nie soveel skade doen nie.
Daarna begin jy met verskoonings vir redes hoekom jy dit moet doen, soos.....Dis my Laaste sondag ete wat ek dit kan doen, of Maandag begin ek mos werk dan gaan alles verander of ek het klaar in die week skelm daai sjokolade geeet nog ‘n bietjie ‘Cheating’ gaan nie die appel kar omgooi nie, of of of. Ons almal het ons eie redes wat ons gemaklik vir ons self fluister sodat skuld ons nie opvreet nie. Daarna vergryp jy jou aan die kaassous los die verdomde groente en terwyl jy nou op ‘n ‘roll’ is skep jy sommer pampoenkoekies in en op my pad om die borde te bêre gryp jy daai lekker bruin gebraaide hoedervel uit die bak, wat eintlik afgehaal is om jou te help.....Ja rite.
So begin, let wel begin die boose kringloop eers. As jy jou mooi blou ogies uitvee is dit amper twee weke later en jy het al jou harde werk in die begin vergeet soos mens daai “Light Sop” in die kombuiskas vergeet. Jy sit en eet die een slab tjoklit na die ander en jy voel skuldig en omdat jy skuldig voel eet jy nog een en omdat jy nog een geeet het voel jy hartseer en omdat jy hartseer is.....jip eet jy nog!!
Pappa neem aan die dieet stories is alweer op ‘n einde en begin Cream doughnuts bring om in die aand in die bed te eet. Jip in die bed met ‘n koppie koffie...sommer so oor huis Godsdiens.
En met elke hap wat ek gee bid my binneste vir ‘n briek of net iets, ek wil ophou ek moet ophou. My kinders gaan nie hul ma ken nie, want sy sal seer sekerlik sterf aan ‘n hart aanval of vetsig voor hulle 10 is.
Die hoëveld somer begin en saam hom kom sy lieflike donder storms. Dit voel asof elke weerlig straal afkom en die aarde wakker skud, met ‘n groot kragtige gerommel en geblits donner en dan val die reën op ons aarde. Alles wat eens dood was van ‘n lang droë winter gaan weg en ooral kom daar groen uit...mooi uit. Dit maak nie saak hoe kortstondig daai druppels geval het nie. Jy ruik die mooi, jy voel in jou binneste die opgewondenheid van nuwe lewe.
In my geestesoog onthou ek verlede jaar September. Ek het pas uitgevind ek is swanger....Al ‘n hele 12 weke. Vir een of ander rede het ek uitgesit asof ek haastig was om die nuwe lewe binne my te vorm. Noodgedonne moes ek vir my nuwe werks uitrustings gaan kry het, aangesien die ongemak en die drukkende hitte nie goed saam gegaan het met die broeke wat stywer en stywer sit om die middel. Ek gaan koop toe ‘n broek, maar ek koop hom “Los”....m.a.w te groot, dis bloot omdat ek gevoel het ek nie lus sal wees om weer geld uit te haal vir klere oor ‘n maand of twee as die pens nog grooter is.
Dit het een middig so erg uitgesak dat die water amper tot by my kar se deur ingekom het. Dit was laat middag en ek moes my toe tweejarige kleuter by sy skooltjie gaan haal het. By die skool aangekom het die reën mooi opgehou, alhoewel dit nog baie bewolk en donker was....amper onheilspellend. Ek is met ‘n spoed in die skool in. Juffrou dink toe dis ‘n goeie tyd om met my te praat. Nie dat ek weet oor of wat nie, ek kon niks hoor behalwe die reën. Mens hoor die reën aankom hier waar ek bly. Hy val nie net uit die lug uit nie, dis asof hy aangehardloop kom, dit klink amper soos ‘n kar op ‘n plaaspad....jy hoor hom voor jy hom sien. Mensig maar hy val toe mos neer. Nou ek bly so 40km van die skool af. Dus sal ek moet ry anders vang die donker en die reën my op ‘n gevaarlike pad.
Ek gryp vir boeta...onthou nou die knaap is twee. Hy wil/moet dinge op sy manier doen. Al skoppend gooi ek hom onder die een arm, amper soos ‘n sak patats. Al sy skool sakke onder die ander arm met ‘n sambreel wat die tasse droog hou want vader alleen weet ek en alles pas nie onder die klein dingetjie nie. Ek hardloop....Al wat ek kan dink is dat die broek se pype swaar moes geraak het van die reën...Ek was nie eens halfpad na my karretjie toe ek voel, maar hel my bene is nou koud en word nat. Volgende oomblik strykkel ek oor my eie broek want nou kan die arme voete nie meer beweeg want ja hy trek al daar. Die beskermde moeder wat ek is gaan onder geen omstandighede die knaap onder die arm los nie, want (nr 1) hy het reeds verkoue, en dan (nr 2) het jy al ‘n twee jaarige in die reën probeer vang sonder ‘n broek en net in ‘n ouma pantie??? (Dis al wat pas oor die rolle!).
So skop ek die een voet uit die pyp en storm voort na my kar, ek is ook nou nie van plan om terug te hardloop om die broek te gaan haal en ek wil ook nie weer ‘n nuwe een koop nie. Ek kyk nie links of regs ek boeta an die sakke is by my kant van die kar in. Ek het hom nie eens in sy karstoel vas gemaak nie. Ek het die nou papnat broek voor in die kar gegooi en gery..... niemand of niks in die oë gekyk. Ek is met net ‘n pantie en my bloesie aan, op die high-way. Boeta het so groot geskrik hy het nie een een keer sy ma opdraande gegee oor enige koeldrank of sweetie nie. Hy het maar net gesit.
Om die storie heelwat kort te knip. Pappa moes elke dag vir amper twee weke ry om boeta te gaan haal en te vat vir skool. Na ‘n ruk het ek weer dit aan gepak.....tot vandag toe weet ek nie wie het die pienk ouma pantie gesien. Niemand sê ‘n woord. Miskien was dit die boep wat gegroei het en almal weet mos, jy mag nie met ‘n swanger vrou sukkel nie.
Maar nou ja, dit reën weer in die hoeveld. My broeke pas net net en ek begin dink. Elke bietjie reën wat val maak so groot verskil aan ons moeder aarde. Sy begin blom haar gras is groen en haar boome bot net van ‘n paar druppels in die middag. Miskien moet ek klein begin en groot eindig. Miskien moet ek ophou vas staar aan die groot prentjie en die klein goedjies raak sien in my lewe. Miskien moet ek weer begin, en in plaas van al die moet en moenies wat oor my kop hang vergeet. Miskien moet ek net ‘n druppel in my emmer gooi....eendag sal hy VOL wees.........
